ก่อนเกิดใหม่ เว่ยหลัว เป็นสาวน้อยไร้เดียงสา บอบบาง และแสนอ่อนแอ ชีวิตนางสุดรันทด...มารดาทอดทิ้ง บิดาไม่สนใจ ซ้ำมารดาเลี้ยงยังรังเเก ปิดฉากชีวิตสิ้นหวังเเละทุกข์ทรมานด้วยวัยเพียงสิบห้าปี
หลังเกิดใหม่ ภายนอกนางดูน่ารักน่าเอ็นดู ทว่าภายในกลับเป็นนางมารน้อยร้อยเล่มเกวียน ที่แม้วัยเพียงหกขวบ แต่แสนเจ้าเล่ห์ร้ายกาจ บางคราก็น่ารักไร้เดียงสา บางคราก็มากเล่ห์เจ้าแผนการ แต่บางคราก็อำมหิตโหดเหี้ยม!
ผู้ที่รู้ธาตุแท้ของนางล้วนแต่หลีกลี้หนีไกล จะมีก็เพียง จ้าวเจี้ย ผู้เดียวเท่านั้นที่ยกนางเป็นดั่งยอดดวงใจ นางต้องการสิ่งใด เขาก็มอบสิ่งนั้นให้ แม้แต่ตำแหน่งพระชายาที่นางไม่ต้องการ เขาก็ยังจะยัดเยียดให้อยู่ดี!
---------------------------------------------------------------------------------------------------
ชีวิตใหม่ในร่างเดิมของนางมารน้อย เว่ยหลัว ดำเนินมาได้ถึงสิบสามปี ขณะพยายามป้องกันโศกนาฏกรรมไม่ให้เกิดขึ้นซ้ำรอยในอดีต จ้าวเจี้ย ผู้แสนเหี้ยมโหดและเย็นชาในสายตาผู้อื่นกลับทำตัวเกาะติดนางอยู่ตลอด หลอกกินเต้าหู้นางแทบทุกโอกาส ซ้ำยังบอกอีกว่าอยากสู่ขอนางให้เร็วที่สุด!
ดรุณีน้อยผู้ไม่ประสาเช่นนางจะทำอย่างไรเมื่อรู้ว่าชายหนุ่มหมายปองนางมานานเเล้ว ดั่งบุปผางามที่คอยเฝ้ารดน้ำพรวนดินเพื่อรอเชยชมในวันผลิบาน
เด็กสาวที่คิดกับเขาดั่งพี่ชายเสมอมาจะตัดสินใจเช่นไร ซ้ำนางยังมีคู่หมั้นคู่หมายมาตั้งแต่เล็ก ไหนจะยังช่องว่างระหว่างงวัยที่ห่างกันถึงเก้าปีนั่นอีกเล่าท่านปู่ที่แสนหัวโบราณย่อมไม่ยินยอมแน่!
เส้นทางพระชายาอ๋องจิ้งนี้จะดำเนินไปเช่นไร ขวากหนามนานาจะถูกขจัดได้หรือไม่!
-------------------------------------------------------------------------------------------------------
“อาหลัว เมื่อก่อนข้าไม่ปล่อยเจ้าไป หลังจากนี้ข้าก็จะไม่ปล่อยเจ้าไปเช่นกัน!”
ปณิธานความรักของ จ้าวเจี้ย นั้นแรงกล้า จนสุดท้าย เว่ยหลัว ก็ตกลงใจที่จะใช้ชีวิตร่วมกับเขา เตรียมตัวเป็นพระชายาอ๋องจิ้งอย่างเต็มตัว!
ทว่าเหล่าศัตรูที่เด็กสาวไปคิดบัญชีแค้นนั้นเล่า จะยอมปล่อยนางไปมีความสุขง่ายๆ หรือไม่
หลี่ซ่ง ที่ทั้งรักทั้งแค้นและกลับมาตามราวีอีกครั้ง นางจะจัดการกับบุรุษจอมรังควานผู้นี้เช่นไร
เว่ยเป่าซาน ที่ถูกมองข้ามไป แท้จริงกลับร้ายลึกและซ่อนคมเล็บไว้ภายใต้ความหัวอ่อน
เจียงเมี่ยวหลัน มารดาที่ไม่เคยเลี้ยงดูก็กลับมาทวงคืนสิทธิ์
ดูท่าว่าชีวิตของพระชายาอ๋องจิ้งจะไม่ราบรื่นสงบสุขเสียแล้ว...