สาปรัก…ทัณฑ์เทวา
Writer : Tan-Yung 0209
(Intro)
“ข้าไม่ได้เป็นคนทำ พระผู้สร้างโปรดเชื่อข้าด้วยเถิด” ร่างอรชรขาวเนียนนั่งคุกเข่าตรงหน้าบัลลังก์สวรรค์ เพื่อขอความเป็นธรรมให้กับตัวเอง
“ถ้าเจ้าไม่ได้ทำแล้วใครจะทำ ในเมื่อข้าเห็นกับตาว่าเจ้าเป็นคนนำน้ำแห่งเกษียรสมุทรมาให้แม่ข้า” ชายร่างสูงใหญ่แต่งกายคล้ายนักรบกำลังยืนตะเบ็งเสียงพร้อมทั้งชี้หน้าคนที่นั่งอยู่บนพื้นเมฆขาว ถึงแม้จะมีสีหน้าท่าทางโกรธแต่แววตากลับเศร้าสร้อยปนเจ็บปวด
“เจ้าจะว่าอย่างไร…ชลันธร” พระผู้เป็นเป็นใหญ่ในสามโลกได้ตรัสถามกับเทวาผู้คุมน่านน้ำแห่งมหาสมุทร
“ข้าเป็นคนนำน้ำแห่งเกษียรสมุทรมาให้ท่านน้าวินตาจริงแต่ข้ามิได้ใส่ยาพิษลงไป”
“แล้วที่ท่านแม่ของข้าต้องนอนกระอักเลือดอยู่เล่า เจ้าจะอธิบายว่าอย่างไร ถ้าหากข้าไม่ได้กลับมาจากทัพหลวงแล้วมาช่วยแม่ข้าทัน ข้ามิต้องกำพร้าแม่หรอกหรือ” ร่างสูงพูดพลางกำคันธนูเอาไว้แน่น เวลานี้เขาอยากจะฉีกร่างคนตรงหน้ายิ่งนัก
“ข้าไม่ได้ทำ เจ้าโปรดเชื่อข้าเถิด” ชลันร้องไห้ออกมา เวลานี้เทวาแห่งท้องนภาคงจะเกลียดตนเข้าไส้เสียแล้ว
“ข้าไม่เชื่อเจ้าอีกต่อไป!!! เจ้าเป็นอย่างที่ท่านยายของข้าพูด เผ่าพันธุ์เทวาของเจ้ามันเชื่อไม่ได้จนต้องถูกเนรเทศลงไปอยู่ใต้บาดาล”
คำพูดเพียงไม่กี่ประโยคก็ทำให้ชลันธรเจ็บปวดราวกับมีคมดาบคมหอกมาเสียบไว้ตรงกลางหลัง ในเมื่อเรื่องราวมาถึงขนาดนี้แล้ว ในเมื่อไม่มีคนเชื่อว่าตัวเขาบริสุทธิ์ ชลันธรก็ไม่ขออยู่อีกต่อไป
“พระผู้เป็นเจ้า…ข้าพร้อมที่จะรับโทษแล้ว” ชลันธรหันกลับไปบอกกับคนที่นั่งอยู่บัลลังก์สูงสุด
“เจ้ายอมรับแล้วหรือว่าเจ้าเป็นคนทำ”
“ข้าไม่ยอมรับในข้อกล่าวหา ข้าเพียงจะยอมรับบทลงโทษ ในเมื่อไม่มีหลักฐานมายืนยันว่าข้าไม่ได้ทำ ข้าคงต้องรับผลกรรมครั้งนี้” ชลันธรพนมมือขึ้นพร้อมปิดตา
“ทำเป็นพูดให้ดูดีแท้ที่จริงเจ้านั่นแหละที่ทำ” คนที่ยืนฟังพูดโพล่งขึ้นมา ชลันธรเงียบไม่คิดจะโต้ตอบอะไร
“ได้โปรด ลงโทษข้าเถิด” ชลันธรกราบลงกับพื้น พระผู้สร้างถอนหายใจเล็กน้อย พระองค์รู้นิสัยของเทพหนุ่มเป็นอย่างดีแต่เพราะทุกอย่างเป็นไปตามกงล้อแห่งโชคชะตาที่จะต้องดำเนินตามมันไป
“เราขอสาปให้เจ้าเกิดไปเป็นมนุษย์!!!”
“ดูก่อนพระผู้สร้าง เหตุใดชลันธรถึงได้รับโทษสถานเบายิ่งนัก” นักรบแห่งท้องฟ้าพูดขัดขึ้น คนที่บังอาจมาทำร้ายมารดาของเขามันจักต้องตกนรกเท่านั้น
“เจ้าฟังให้จบก่อนเถิด ที่สำคัญนางวินตาเองก็รอดพ้นจากความตายแล้วก็อย่าทำให้เรื่องนี้วุ่นวายเลย” เมื่อได้ฟังนักรบหนุ่มปิดปากเงียบ พระผู้เป็นเจ้าจึงพูดต่อ
“เราขอสาปให้เจ้าเกิดลงไปเป็นมนุษย์สามร้อยชาติและต้องตายทุรนทุรายด้วยยาพิษสองร้อยเก้าสิบเก้าชาติและในชาติสุดท้ายความทรงจำเกี่ยวกับการเป็นเทพของเจ้าจะฟื้นขึ้นมาทีละน้อยถึงเวลานั้นเจ้าจะต้องหาทางพิสูจน์ตัวเองให้ได้ว่าเจ้าไม่ได้เป็นคนวางยา หากทำไม่ได้เจ้าจะต้องดับสลายไม่ได้ผุดไม่ได้เกิดในภูมิภพใด”
“ข้าขอน้อมรับ” ชลันธรเอ่ยเสียงสั่น ก่อนจะนั่งนิ่ง แสงสีขาวสว่างขึ้นมาพร้อมกับพื้นที่แยกตัวออกทำให้เทวาแห่งมหาสมุทรตกลงไป
“อ้าก!!!!!”
เสียงตะโกนดังลั่นห้องสี่เหลี่ยม ชายหนุ่มตื่นขึ้นมาด้วยท่าทีที่เหนื่อยหอบเหงื่อผุดชุ่มไปทั่วร่างกาย แม้ว่าอากาศภายในห้องจะหนาวเหน็บก็ตาม
“ลัน…ลันลูกเป็นอะไร” เสียงเรียกหน้าประตูห้องของคนเป็นแม่ทำให้ชลันอุ่นใจขึ้นมาบ้าง
“ไม่มีอะไรครับแม่ ลันแค่ฝันร้าย”
ใช่มันเป็นเพียงฝันร้าย ความฝันที่เหมือนกับความจริงที่คอยตามหลอกหลอนเขาตั้งแต่อายุเจ็ดขวบ จวบจนตอนนี้เวลาผ่านไปสิบสองปีเขาก็คงยังฝันเหมือนเดิมแต่ภาพมันชัดเจนขึ้นเรื่อยๆ โดยเฉพาะใบหน้าของผู้ชายที่จ้องเหมือนจะฆ่าเขา ทำไมเขาถึงได้รู้สึกกลัวและผูกพันธ์กับผู้ชายคนนั้นยิ่งนัก