คลั่ง มัดจำ 350b. ค่าเช่า 70b.

"อารัมภบท"

โทรศัพท์โนเกียตกรุ่นที่นอนนิ่งอยู่บนโต๊ะ สั่นขึ้นมาอย่างไม่เกรงใจใคร

แสงสะท้อนจากกรอบโทรศัพท์สีตกทำให้โต๊ะขัดมันเลื่อมสีดำกลางห้องประชุมใหญ่พลอยเรืองแสงไปด้วย ทุกคนพากันตวัดสายตาจ้องมองไปที่จุดเดียวกันอย่างไม่สบอารมณ์

จั่วอี้กวาดมองโทรศัพท์มือถือตรงหน้าด้วยสายตาเย็นชา จากนั้นก็หันไปพยักหน้าเป็นพิธีให้กับประธานในที่ประชุม ลุกขึ้น... แล้วเดินออกจากห้องไปด้วยสีหน้าราบเรียบ

เกิดอะไรขึ้น? ทุกคนมองตาม

ด้านนอกของห้องประชุมกำลังวุ่นวายอย่างหนัก ช่วงบ่ายของวันเกิดอุบัติเหตุทางรถยนต์ครั้งใหญ่ ห้องโถงชั้นล่างจึงเต็มไปด้วยผู้เคราะห์ร้ายหลายสิบชีวิตที่ถูกหามเข้ามาแบบนาทีต่อนาที ทั้งตำรวจ นักข่าว และบรรดาญาติพี่น้องของผู้บาดเจ็บต่างพากันโวยวายกรีดร้องจนฟังไม่ได้ศัพท์

ท่ามกลางความโกลาหล จั่วอี้สาวเท้าไปตามทางเดินของโรงพยาบาลด้วยท่าทีสงบนิ่ง

เขาเดินตรงไปเรื่อยๆ

หลบหลีกความวุ่นวายจนถึงจุดที่โลกทั้งใบเหลือแค่ตัวเขาอยู่เพียงผู้เดียว

โทรศัพท์ในมือยังคงสั่นอย่างไม่ลดละ

สายเรียกเข้า... ตัดสาย... สายเรียกเข้า... ตัดสาย

โทรจนแทบจะสายไหม้ รอจนถูกตัดสายไปหลายรอบ ปลายทางก็ยังพยายามโทรซ้ำเข้ามาอีก

จั่วอี้เดินมาหยุดที่ข้างหน้าต่างด้านในสุดของทางเดิน

ในที่สุดก็กดรับสาย

อีกด้าน ปรากฎเสียงอันแหบพร่าของชายคนหนึ่ง ทั้งพูดทั้งหอบฟังไม่ได้ศัพท์

สักพักปลายสายก็นิ่งไป เหมือนกำลังรวบรวมความกล้าที่จะพูดต่อ...

“กูจะไม่ไหวอยู่แล้ว มึงจะปล่อยให้กูตายจริงๆใช่ไหม?!”